Πραγματικά, θα ήθελα πολύ να καταλάβω…
Η αλήθεια βέβαια είναι ότι είμαστε εκατομμύρια αυτοί που δεν καταλαβαίνουμε πώς το Ισλαμικό κράτος εξαπλώνεται, προχωρά μπροστά, καταλαμβάνει πόλεις, λεηλατεί τράπεζες, πουλά στη μαύρη αγορά το ιρακινό πετρέλαιο, καταστρέφει μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους, σκοτώνει γυναίκες και παιδιά και δεν βρίσκει καμία σθεναρή αντίσταση στις επεκτατικές φιλοδοξίες του.
Η πόλη Ραμάντι στο κεντρικό Ιράκ έχει καταληφθεί, η μαύρη σημαία των Τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους κυματίζει πάνω από την αρχαία ακρόπολη της ιστορικής πόλης Παλμύρα στη Συρία, ένα Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco εγκαταλελειμμένο στα χέρια των δολοφονικών ορδών εξτρεμιστών σουνιτών.
Πού θα σταματήσει αυτό; Μήπως με τη δημιουργία ενός «ισλαμικού κράτους» σε όλο τον αραβικό κόσμο που αποτελεί άλλωστε και τον απώτερο στόχο τους;
Οι νέοι μουσουλμάνοι εγκαταλείπουν τις σπουδές τους, τις οικογένειές τους και ανταλλάζουν την ζωή τους με ένα επιθυμητό θάνατο που δεν φοβούνται γιατί εκτελούν “θείο έργο”. Οι κήρυκες της τζιχάντ εκμεταλλεύονται τις αστοχίες του δυτικού πολιτισμού να βρει έναν τρόπο συμβίωσης (modus vivendi) με τους απογόνους των λαών, που κάποτε εξουσίαζε με τη στρατιωτική και πολιτιστική της ισχύ, στρατολογώντας δικαίως απογοητευμένους νέους μουσουλμάνους.
Το εξτρεμιστικό Ισλάμ δυναμώνει μέρα με την μέρα και οι σοκαριστικές εικόνες εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας εις το όνομα “ουράνιων εντολών” αντί να απωθούν, έλκουν μια νεολαία που αναζητά διέξοδο και ηθική καταξίωση.
Όλοι εμείς που δεν καταλαβαίνουμε πως το εξτρεμιστικό ισλάμ απέκτησε τόσο γρήγορα τέτοια ισχύ και επιρροή, θα θέλαμε από τον ΟΗΕ να διερευνήσει ποιοι είναι αυτοί που χρηματοδοτούν, προμηθεύουν όπλα και διευκολύνουν την επέλαση των βάρβαρων ορδών του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία, το Ιράκ και τη Λιβύη. Αλλά δυστυχώς, ο ΟΗΕ έχει ως αποστολή να “τα έχει καλά με όλους”.
Οι υπολογισμοί γεοπολιτικών και οικονομικών συμφερόντων και η ατέρμονη διπλωματία που αντικατέστησε την δράση αποδυνάμωσαν τον ΟΗΕ και τον κατέστησαν άκρως αναποτελεσματικό.
Πάντως, τα παιδιά που σκοτώνονται από τις βόμβες στη Συρία, είτε αυτές προέρχονται από τα στρατεύματα του Μπασάρ είτε από τις τάξεις των τζιχαντιστών (Al Nosra ή Daesh), δεν περιμένουν τίποτε από αυτό το “πράγμα” που λέγεται ΟΗΕ και κοστίζει δισεκατομμύρια . Οι βομβαρδισμοί των συμμάχων δεν έχουν κανένα αποτρεπτικό αποτέλεσμα. Είναι άχρηστοι. Οι μαχητές του Ισλαμικού Κράτους δεν έχουν ούτε πίστη, ούτε νόμους: είναι αδίστακτοι.
Αρχίζουμε να βλέπουμε όλο και πιο καθαρά ότι ο κόσμος έχει αρχίσει να πληρώνει την “ήσυχη πολιτική” του Ομπάμα και της Ευρώπης. Μια μικρο-πολιτική χωρίς ευγενείς φιλοδοξίες που ευνόησε την πώληση όπλων και κάποια άλλα συμφέροντα. Έπρεπε να είχε παρέμβει στη Συρία από την πρώτη μέρα που ο στρατός του Μπασάρ άνοιξε πυρ σε ειρηνικούς και άοπλους διαδηλωτές. Θα έπρεπε να έχει επέμβει δυναμικά όταν τον Αύγουστο του 2013, ο Μπασάρ χρησιμοποίησε χημικά όπλα. Αντ’αυτού, τον άφησαν να κάνει ότι θέλει και όλος ο κόσμος επαναλάμβανε: καλύτερα με ένα δικτάτορα σαν τον Μπασάρ παρά με ένα ισλαμιστικό καθεστώς που θα σφαγίασε τους χριστιανούς. Τελικά ούτε από το ένα γλυτώσαμε, ούτε και από το άλλο. Ο Μπασάρ είναι πάντα εκεί, και οι Χριστιανοί που έχουν απομείνει δεν είναι καθόλου ασφαλείς και το πιθανότερο είναι να εγκαταλείψουν τη χώρα τους.
Το χάος είναι εκεί, με ή χωρίς τον Μπασάρ, όπως ακριβώς και στη Λιβύη, με ή χωρίς τον Καντάφι. Να διακηρύξουμε λοιπόν επίσημα ότι δεν υπάρχει πια καμία μεγάλη δύναμη, ότι η βαρβαρότητα κέρδισε και ότι πρέπει να υποταχθούμε στην φρίκη της;
Δημοσιεύτηκε στο thecitizen.gr
